اشعار

یک قدم می‎آیم و صدها قدم یارم شوی            با هـمـه نـاقـابـلی آقـا خـریـدارم شوی

نیست گهگاهی حواسم با تو پس در غفلتم            لیک از رحمت همیشه تو نگهدارم شوی

با بدی‎هایم تو می‎سازی و می‎خوانی مرا            خود دهی حال توسل، خود خریدارم شوی

این منم مثل همیشه شرمگین و سر به زیر            این تـویی مثل همیشه آبـرودارم شوی

هر زمان با جان و دل خواهان دیدارت شوم            گرچه نشناسم تو را بانی دیدارم شوی

قـافـلـه می‎آیـد و مـاه مـبارک می‎رسد            خود مگر با روضۀ ارباب سالارم شوی

ای نگاه رحمتت در قلب ما یاد حسین            با محـبـت‎های اربـابـم هـوادارم شوی

خواهری می‎گفت اطرافم نمانده مَحرمی            کو نگاهت تا پناه چشم خونبارم شوی؟

مادری می‎گفت می‎سوزم میان شعله‎ها            زینـبم بشـتاب در آتش پرستارم شوی

با جرم و عصیانم بُکا را دادم از دست            یعـنی کـلـید خـیـرهـا را دادم از دست
تحسین یک عدّه مرا در عُجب انداخت            رفـتـم پی مـردم خـدا را دادم از دست

چندی‌ست که سجـاده را بازش نکردم            چندی‌ست که حال دعا را دادم از دست

مسـتی بعد از معـصیت دارم! نه توبه            از بس گنه کردم حیا را دادم از دست
دیگر مناجات سحـرهـایم به هم خورد            آن لحـظه‌های باصفا را دادم از دست
نـابـاب‌هــا دور بـر من را گـرفـتــنــد            بـودن کــنـار اولـیــا را دادم از دسـت
تا مـیـهـمان حـضرت عـبـدالعـظـیـمـم            اصلا که گفته کربلا را دادم از دست؟!
بـا قـد خـم آقـا ز مـیـدان آمـد و گـفـت            زینب!عموی خیمه‌ها را دادم از دست
با بچـه‌ها رخـت اسیـری را بـپـوشـیـد            دیگـر عـلـمـدار شـما را دادم از دست

روی خوشی نشان بده این روسیاه را            از شـب زده دریـغ نـکـن نـور مـاه را

بیـنـای ظـاهـری شـدم و کـور مطلـقـم            وقـتـی بـدست نـفـس سـپـردم نگـاه را

بـاشـد بـزن! ولی نکـنـد رد کـنـی مـرا            بـیـچـاره‌ام! نـگـیـر ز من سـرپـنـاه را

گرچه هـمـیـشه دیـر به دیـر آمدم ولی            از مـن مـگــیـر در زدن گــاه گــاه را

دیـدنـد مـانـده‌ام وسط راه و رد شـدنـد            تو سـربه راه کن من گم کـرده راه را

دیگر قطار عمر به پیری رسیده است            باید به تـوبه طی کـنم این ایـستگاه را

هرجا طرف حساب تویی سود با من است            کــوه گــنــاه دادم و دادی تــو کــاه را

خیلی هـوائـیـم! نـفـسـم بند کـربـلاست            امـضــا بــزن اجــازه دیــدار شــاه را

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار            دید عمه جان به دور خودش یک سپاه را

آمـدم بـاز به درگـاه تـو با قـلـب حـزیـن           بنده‌ات را بِنِگر باز به سر خورده زمین

مهربانیت بلندست خداوند! دلت می‌سوزد           قـلب بـشکـستۀ ما را بپـذیـری به یقـیـن

تو کریـمی تو رحیمی شـنوایی و مُجیب           بـشـنـو این نالـۀ العـفـو مرا، ربّ بـرین

هـمۀ عـمـر گـنـاه و هـمۀ عـمـر غـرور           حـاصل سـوخـتن زنـدگی‌ام بوده هـمـین

مصرع روضۀ من موقع استهلال است           ماه زینب شده در کـوفۀ غـم نیـزه‌نـشین

سزایم بود اگر از دست دادم آسـمانم را           که من با دست‌های خود شکستم نردبانم را

دلم از حرف لبریز و زبانم از لغت خالی           نـمی‌دانـم بگـویـم یا نگـویم داسـتـانـم را

پریدم بی‌هـوا روزى براى دانه‌اى گـندم           ولی افسوس گم کردم مسیـر آشیـانـم را

پریشان است احوالم، و ما ادراک احوالى           بُریـده دیگر این دردِ پـشیـمانی امانم را

بهشتم را کلیدى بود و گم شد، یافتم وقتى           به روى طاقچه دیـدم مفاتـیح الجـنانم را

پریشانم پریشانم به قلب خسته برگردان           الهی با لحـسـینُ بالحـسـین آرام جـانم را

اگر چه بـال‌هـایم را گرفته آتش عُصیان           ولی هرگز نخواهم بُرد از یاد آسمانم را

نوازش هاى خود را بَرمَدار از من، بزرگى کن           خـراشیـدم اگر چه گاه دست بـاغـبانم را

هلال ماه دعوت نامه عشق است میدانم           من آخر میشناسم دست خـط میـزبانم را

رسول باد را بفرست سمت ساحل بخشش           در این دریا ببین دست دعایم، بادبانم را

اشکـی برای چـشم ما گـه‌گـاه دادید            مـا را مـیان شـهـر گـریه راه دادید

ما ذرّه‌ای بـودیم لـیکـن از عـطـایی            کـوه کـرامـت را بـه پَـرِّ کـاه دادیـد

نـالایـقـیـم امـا گـهـی نـجـوا و نـالـه            گاهی ز سوز جان به دل‌ها آه دادید

گر چه بدیم اما به خوبیِّ خود از لطف            همواره ما را پاسـخی دلخـواه دادید

بـر قـلـب‌های تـیـرۀ ما از رخ خود            بر شـام تـار ظـلـمتِ دل مـاه دادیـد

در روضۀ اربابـمان ما را نشانـدید            یعنی گـدا را رخصتی بر شاه دادید

مـا قـدر نـشـنـاس شـمـا بـودیـم امـا            با این هـمه ما را دوبـاره راه دادید

با غلام رو سیاه، ای یار خوبی می‌کنی           با نمک نشناس‌ها هر بار خوبی می‌کنی
با بـدی و بی‌وفـایی‌ها تو می‌سازی فقط           این بدی را می‌کنی انکار، خوبی می‌کنی

من گرفتار دل بیـمارم و حالـم بـد است           تو پرستاری و با بیـمـار خـوبی می‌کنی

روز و شب با اینکه من، ای مهربانِ من، تو را           می‌دهم با هر گـناه آزار، خوبی می‌کنی
بنده‌ات را آب کردی اینقَـدَر خوبی نکن           می‌شوم گستاخ‌تر، هر بار خوبی می‌کنی
کوچه گردم، می‌کنم بازارتان را گرم‌تر           بین مردم می‌زنم هی جار، خوبی می‌کنی
آمـدم امشب به من حـال مناجـاتـی دهی           من شـنـیـدم با دل بـیـدار خوبی می‌کنی
من شنیدم صبح محشر از میان خلق، با           گریه کن‌های در و دیوار، خوبی می‌کنی
صبح محشر با همه گـریه کنان روضۀ           رفتن زینب سرِ بازار...، خوبی می‌کنی

در سحر چشم که گریان بشود خوب‌تر است           سائلت پـاره گریبان بشود خوب‌تر است

گرچه موسی‌ست مناجاتی طور تو ولی           گر خدا همدم چوپان بشود خوب‌تر است

روسیاهی که به هـمراهی خـوبان برود           بر در کهف نگهبان بشود خوب‌تر است

ابر رحمت توئی و از همه من تشنه ترم           تشنه گر خرج بیابان بشود خوب‌تر است

انـدکی نـیز مرا هم بنـشان پیـش خودت           میزبان همدم مهمان بشود خوب‌تر است

به طـبـیـبان دگر نـسـخـۀ ما را مـسـپـار           درد با دست تو درمان بشود خوب‌تر است

تا درسـتم نکـنی دست از این در نکـشم           این گدا دست به دامان بشود خوب‌تر است

بعد هر معصیت از خوف به‌هم می‌ریزم           عبد اگر زود پیشمان بشود خوب‌تر است

آنـقـدر سـیـنـه زنم تا که نـجـاتـم بـدهـی           آتش اینگونه گلستان بشود خوب‌تر است

گر بـنا هـست کـسی واسـطـۀ ما بـشـود           ضامنم شاه خراسان بشود خوب‌تر است

اشک خوب است که با مرثیه آغشته شود           فیض وقتی که دو چندان بشود خوب‌تر است

دوست دارم دم افـطـار کمی تـشنه شوم           نوکر شاه که عطشان بشود خوب‌تر است

نام ارباب خودش مظهر اسماء خـداست           ذکر العفو حسین جان بشود خوب‌تر است

بـا گـریـه آمـدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُــوب            حـالا که در زدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُوب

رسوایی از من است آقایی از شماست            تو خوب و من بدم، اِغفِر لِیَ الذُّنُوب

بـیـهـوده مـی‌دوم، دور و بَـر خـودم            گُم کرده مقـصدم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

تـو خـواسـتی که من یـا ربّـنـا کـنـم            دیگـر نـکـن ردم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

شرک خفی زیاد توحید من کم است            انـگـار مـرتـدم، اِغــفِـر لِیَ الـذُّنُـوب

حق رضا بـبخـش، حـق رضا بخـر            دلـتـنـگ مـشـهـدم، اِغـفِر لِیَ الذُّنُوب

بال مـرا نـچـیـن این بـال آبـروست            من جـلـد گـنـبـدم، اِغـفِر لِیَ الـذُّنُوب

هـر سالـه کـربـلا مسـتـانـه رفـتـه‌ام            یا رب به هر قـدم، اِغـفِر لِیَ الذُّنُوب

وای بر من که دگر بال وپَری نیست که نیست           سحر و نافله و چشم تری نیست که نیست
در من خسته پس از این همه سال آزادی           حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست

چشم ها هرز شد از بس که تنزل کردند           آه،در چشم، حیا و حذری نیست که نیست

من به هر در که زدم رو به دلم باز نشد           جز در مرحمتت حال دری نیست که نیست
جزهمین روضه،همین اشک،همین لحظۀ ناب           در جهان هیچ کجایش خبری نیست که نیست
روزه بودم، اثـر روضه مـرا پاک نمود           که بجز اشک دوای دگری نیست که نیست
بـعـد یـک گـریـه بـارانـی عــاشـورایـی           از سیاهی گنـاهم اثـری نیست که نیست
خواهـرش جانب گـودال دویـد و می‌دیـد           بر تن زخمی ارباب سری نیست که نیست

به امـیـد آمـده‌ام خـانه خـرابـم نـکـنـی            هـمه کـردنـد جـوابـم تو جـوابم نکـنی
بـارهـا آمـدم و بــاز مــرا بـخـشـیــدی            با کـلام بـرو این بار خـطـابـم نـکـنـی

همه هستیِّ من این قطره اشک است خدا            وای اگر رحم بر این چشم پرآبم نکنی

به ثـوابـی که نـدارم چه امـیـدی بـنـدم            آب چون نیست طلبکـار سرابم نکـنی
به گـمان همه من بـنـدۀ خـوبی هـسـتم            پیش چشم هـمه عاری ز نـقـابم نکـنی
آبرویم همه این است شدم عـبد حسین            وای اگر نـوکـر این خانه حسابم نکنی
گر قـرارست بـسـوزم، بزن آتـش امـا            جــلـوی قـاتـل اربـاب عــذابـم نـکـنـی

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

خوب یا بد همه آئید که دعوت شده‌ایم            که در این بزم برای همه، جا آماده است

قبل از آنی که دهان باز کند هر بیمار            پیش رویش همه اسباب دوا آماده است

پَـر پـروازی عـنایت شده بالی بـزنـیم            اهل عصیان به کجایید؟ هوا آماده است

چه شود این سحر جمعه بگوید زهرا:            که برات سـفـر کـرب‌و‌بـلا آماده است

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

من بنده‌ای گنهکار، بی‌حاصلی خطاکار            تو مهـربان و دادار، یا رب الهی العفو

بر حال من نظر کن، از جرم من گذر کن            شام غـمـم سحر کن، یا رب الهی العفو

سوی توأم شـتابان، شرمنده و پشیـمان            وای از دلِ پریـشان، یارب الهی العفو

مهر تو جاودانی است، کار تو مهربانی است            این بهترین نشانی است، یارب الهی العفو

من غرق در گناهم، بنگر چه روسیاهم            تـنها تویی پـنـاهـم، یا رب الهی العـفـو

با اشک نیمۀ شب، ذکر تو بر سر لب            از تـوبـه‌ام لـبـالـب، یارب الهی العـفـو

ای منتهای رحمت، ای رسم تو محبت            بر سـائـلان عـنایت، یارب الهی العفو

ای که همه امیـدی، ما را چو آفـریدی            جز معصیت ندیدی، یارب الهی العفو

گر که ز تو گسستیم، گر توبه‌ها شکستیم            ما بـنـدۀ تو هـستـیم، یارب الهی العـفو

این دل شکسته‌ها را، بخشش نما تو یارا            دیگر به حق زهـرا، یارب الهی العفو

ای جاودانه داور، از جرم ما تو بگذر            جانا به حق حـیـدر، یارب الهی العـفو

یارب به حق طاها، حق علی و زهرا            اِغـفـِر لَـنـا اِله‌هـا، یـارب الهـی العـفـو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

کرم نما کمی آغوش خویش را وا کن            رسیده بـنـدۀ گـم کـرده راه ارحمنی

به قـدرِ خـوبـیِ تـو بـا گـنـاه آمـده‌ام            مکن عـقوبت این روسـیاه ارحمنی

شکسته بال و پرم، خسته‌ام، نگاهم کن            پـنـاه ده بـه منِ بـی‌پـنـاه، ارحـمـنـی

بریده‌ام من از این نفْسِ خانمان سوزم            جـدا شدم دگر از هر گـناه ارحمنی

هزار مرتبه بخـشیدی و خطا کردم            دوباره خـسته‌ام از اشتـبـاه ارحمنی

مـیـان میـکـده‌ات نـالـه مـی‌زنـم آقـا            فـقـط به خاطر قدری نگاه ارحمنی

حسین از منِ آلوده دستگـیری کرد            در آمدم به چه سختی ز چاه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم

بال پـرواز مـرا غـفـلـت شـکـسـتـه            در حصار جهل خود محصور هستم

غافـل از سرمایۀ عمرم که طی شد            در سـراشـیـبـی تـنــد گــور هـسـتـم

مـعـصـیـت هـای زیـادم را نــدیــدم            بر عـبـادات کـمـم مـغـرور هـسـتـم

ذره‌ای سخـتـی صـدایـم را در آورد            این همه نعمت، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است            با بـزرگـی خـودت مـسـتـور هـستم

سـر پـرسـتـم بـاش در بـازار دنــیـا            کـودکی ناپـخـتـه و محـجـور هـستم

سـائـلـم، دور و بـر بـاب الــجـوادم            در شـعــاع انـتـشـار نــور هــسـتـم

وقت جـان کـنـدن به دنـبـال رضایم            مـثـل سـلـمـانـی نـیـشـابـور هـسـتـم

خـــادم زوّار اربـــابــم حــســیــنــم            از تـبار فُـطـرس و منـصـور هستم

دوست دارم روضه را، پس در قیامت            با غـم ارباب خود مـحـشـور هـستم

تـا به کی بـا دل آواره پـریـشان بـاشـم            همه ردّم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم            حقّم این است که اینقـدر هراسان باشم

دامن آلوده مـنم دست دعـایم خالـیست            تو لـیـاقـت بده تا دست به دامـان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای            وای اگـر تا به دم مـرگ بـیـابان باشم

کاش در موقع غفـلت تو نگاهم نکـنی            کاش در موقع غـفلت ز تو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه            نـفـس را پـا بـزنـم راهـی زنـدان باشم

آرزو عـیب نباشد به من و می‌خـواهم            در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنّات من است            چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

جـا مـانـده‌ام ز مـاه نـبـی ایـهـاالـکـریـم           رحمی به عبد خسته که در تاب و در تب است

آنـقدر تا به حال که بخـشیـده‌ای ببخـش           زیرا شبیه بخشش یک ماه امشب است

کار تو بخـشـش است و قـبولی توبه‌ها           اما همیشه کار من العـفو و یا رب است

دارد دوبـاره دست گـنه بسـته می‌شـود           تقدیر من ز لطف تو احیای هرشب است

ذکر عـلی عـلی است صفـای زبان من           ذکر حـسین حسین مرا زینت لب است

هی می‌زنم به سینه به مُـشت گـره شده           یاد شکسته سینه که در زیر مرکب است

می‌گفت خواهری به دل خون و سر زنان           ای وای قـتـلـگـاه ز نـیـزه لـبا لـب است

ای کـشـتـۀ فـتـاده بـه هـامـون، بـرادرم           جسمت چقـدر زیر سنان نامرتب است

تیر سه شعـبـه‌ای که فرو رفـته بر تنت           بر قلب تو نخورده که بر قلب زینب است

آورده‌ای دوبــاره بـدهـکـارمـان کـنـی            فکری به حال غم زده و زارمان کنی

اینـجـور که دوباره به ما راه می‌دهی            اصلا بعـید نیـست طـلـبـکـارمان کنی

گرچه نموده‌ام ز گـنه خوار نفس خود            یک دم نخواستی تو خدا، خارمان کنی

تو مـهـربـان تـریـنی و اصلا نمی‌شود            بـا آتـشِ جـهـنّـمـت، آزارمــان کــنــی

ما را زمین زده است گناهان بی‌شمار            بایـد که فکـرِ این دل بـیـمـارمان کنی

من آمـدم دوبــاره رفـیـقـت شـوم خـدا            لطـفی اگر کـنـی تو و بـیـدارمان کنی

این چـشم ها که بوی شهـادت نمی‌دهد            تـا با شـهـیـد کـربــبـلا یـارمـان کـنـی

با گـریه‌هـای فاطـمـه‌ات گریه می‌کنیم            تا روضه‌خوان روضه دیوارمان کنی

آتـش گـرفـته‌ایـم در این اضـطراب تا            پهـلـو شکـسته از تب مسـمارمان کنی

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

زیر سنگـیـنی اعـمالِ پـریـشان مُردیم            رمضان است، بیـائـید سبک‌بـار شویم

می‌تـوانـیم در این ماه به قـرآن برسیم            می‌تـوانیم در این ماه، عـلـی‌وار شویم

مـاهِ مـهـمـانیِ حـقّ است، بیـائـید همه            تا نمک‌خوردۀ این سفـرۀ افـطار شویم

چـشم‌ها را بـتکـانـیم در این ماهِ زلال            با دو آئـیـنـه هـمه راهـیِ دیـدار شـویم

زین کنیم اسب، رفیقان سفری در پیش است            جای اُتراق نَه این‌جاست، خبردار شویم

سِرِّ سی جـزء به سی روز فرو می‌آید            هان! رفـیـقان! همه آئـینۀ اسرار شویم

یازده ماه گذشت و خبـر از عشق نشد            با خداوند، در این ماه مگـر یار شویم

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

باز هـم دارد به من مـولا محبت می‌کند           بین خوبان از من بد نیز دعـوت می‌کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان           گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می‌کند

من فراری‌ام ولی، دائم خودش دنبالم است           در بـزرگی و کـرم دارد قـیـامت می‌کند

می‌شود محبوب مولا، نور چشمی می‌شود           از گـناهـش هرکه اظهـار ندامت می‌کند

هرکسی یک جور در این راه خالص می‌شود           شیـعـیـان را آزمـایـش با ولایـت می‌کند

هر که در پای ولایت مثل زهـرا ایستاد           اجر و مزدش را خود حیدر ضمانت می‌کند

ما دعای دست مجروحیم، زینب شاهد است           هر چه بر ما می‌رسد زهرا عنایت می‌کند

در میان کوچه تنها بود، بی بی را زدند           هر که زهرایی شود احساس غربت می‌کند

ریشه‌هـای چـادر خاکی امید شیعه است           گریه کن ها را خود زهرا شفاعت می‌کند